Hoe een ongeluk op de Veluwe uitmondde in een hoge dierenartsrekening

Hoe vaak had Wim Scheper over die verlaten weg door de Veluwe gereden? Een bekende route, vaak alle tijd. Aan weerszijden bomen. “We wonen prachtig,” zegt Wim. Vier jaar geleden ruilden hij en partner Ton hartje Rotterdam in voor de bossen, rust en vooral: een hond. “In de stad vind ik dat niet handig, maar hier hoort gewoon een hond bij. Een soort Ik vertrek, maar dan met een goede afloop.” Het stel nam in coronatijd Nelson in huis, een indrukwekkende Rhodesian Ridgeback. Toen nog een puppy, nu vijftig kilo aan spieren. “Het zijn geen makkelijke honden,” vertelt Wim lachend. “Koppige beesten die vroeger leeuwen verjaagden in het zuiden van Afrika. Ze luisteren niet goed, maar ze zijn prachtig om te zien.” Die septemberochtend leek zo gewoon. De weg was nog leger dan normaal. Nelson zat achter het hondennet. Bestemming: de heide. Toen schoot er plotseling een rode schim door de bocht. “Ik weet nog wat ik zei: ‘Oh…’ En bam!”

Cocon van airbags

De klap was enorm. Nelson werd tegen de achterbank geslingerd. “Complete chaos,” zegt Wim. Hij had nooit geweten dat zijn auto zoveel airbags telde. Zelfs zijn benen zaten ingepakt. “Dan weet je ineens hoe hard tachtig kilometer werkelijk is. Ineens zat ik in een witte cocon en zei een vrouwenstem van de automatische alarmcentrale dat ik absoluut niet mocht uitstappen.” Wim was verdoofd door de adrenaline, maar hij herinnert zich nog goed dat hij op dat moment in de achteruitkijkspiegel keek. “Ik zag Nelson trillen. Het arme dier.” Het ergste moest nog komen. Een voorbijganger deed de deur open en vroeg of Wim in orde was. “Ik zei alleen: ‘Mijn hond zit in de achterbak’.” De ander liep om de auto heen naar de achterbak. “Ik besefte niet dat een hond in paniek wegrent. Toen ik hem over de weg zag schieten, was ik helemaal bij. Dit gaat niet goed, dacht ik, en ik ben uitgestapt.”

Waar is Nelson?

Samen met een omstander wist Wim zijn hond te vangen. “We deden Nelson in zijn auto. De man zou hem bij mij thuisbrengen.” Ondertussen waren de politie, brandweer en zelfs de marechaussee van het omliggende oefen- en schietterrein aangerukt. Ze vertelden dat Wim geluk had. “Sommige mensen zetten hun hond op de achterbank. Als Nelson daar had gelegen, had ik zijn volle gewicht op mijn nek gehad. Bij zo’n klap komen enorme krachten los. Dat zou voor ons allebei slecht zijn afgelopen. Nu had ik alleen een beetje last van mijn ribben. De andere bestuurder was gelukkig ook oké.” Toen Wim niet veel later thuiskwam, vroeg hij zijn partner waar Nelson was. De hond was nooit aangekomen. Er ging een opsporingsbericht uit. “Ik dacht even dat Nelson was ontvoerd. Totdat ik gebeld werd door de dierenarts die de chip in zijn hals had gescand. De man had Nelson naar de kliniek gebracht, omdat hij in zijn auto begon te schuimbekken en in elkaar zakte.”

De rekening

“Ik wil niet zoetsappig doen,” zegt Wim. Hij is voorzichtig met zijn woorden. “Een hond is geen kind. Maar heel diep in mijn hart… is hij toch een stuk van mezelf geworden. Een dag zonder hem zou saai en leeg zijn. Je moet er niet aan denken. Een horrorscenario.” Maar een Rhodesian Ridgeback kan tegen een stootje. De diagnose viel mee. Nelson had de frontale botsing relatief goed doorstaan. “De dierenarts dacht aan interne verwondingen, omdat er aan de buitenkant niets te zien was. Het zijn sterke honden en Nelson al helemaal, hij is getraind om hard te lopen.” Toch was een batterij aan onderzoeken nodig: röntgenfoto's, echo’s en vervolgens pijnstillers. Plus een behandeling voor allergieën die dankzij de controle aan het licht kwamen. “Bij elkaar moesten we meer dan negenhonderd euro neertellen,” vertelt Wim. “Dat zijn bedragen waar je niet op rekent. Bij ernstigere verwondingen zit je zo op een paar duizend euro. En dat kan oplopen door allerlei nabehandelingen.”

De keuze die je niet wilt maken

Voor Wim en Ton was de rekening een schok, maar als jarenlange OHRA-klanten hadden ze Nelson van jongs af aan verzekerd. “We hebben dat eigenlijk gedaan omdat onze vorige honden niet verzekerd waren,” legt Wim uit. “De rekeningen lopen aardig op als honden ouder worden: heupen die niet meer meewerken, medicijnen, noem maar op.” Na een vergelijking op verschillende sites kwam OHRA het beste uit de test. “We moesten de dierenarts vooruitbetalen en daarna online het bedrag declareren. Binnen twintig minuten wisten we wat we terugkregen. Lekker digitaal.” Het besef dat het ook anders had kunnen aflopen, maakt ook jaren later nog indruk op Wim. “Er zijn mensen die in zo’n situatie de keuze moeten maken: inslapen of behandelen. Dat is vreselijk.” Hij is intussen definitief overtuigd van de waarde van een huisdierenverzekering. “Nederland is een verzekeringsland. We laten veel te veel verzekeren. Maar dit is geen onzin. Honden zijn dure kostgangers. Als ze ziek worden, loop je leeg.”

Weer de oude

Fysiek herstelde Nelson relatief snel, maar het psychische trauma duurde langer. “Die vrolijke pup was ineens weg,” zegt Wim. “Hij was anderhalf jaar bang om in de auto te zitten. Dan zat hij te trillen. Je kunt een hond niet uitleggen wat er is gebeurd en dat alles goedkomt.” Het ongeluk had ook impact op Wim. Zijn zware, krachtige stem valt even stil. “Je beseft plotseling dat je leven binnen een seconde op de kop kan staan. Ik werd overdreven voorzichtig, hield Nelson strakker aan de lijn en was overbezorgd bij het oversteken. Dat is niet leuk voor de hond en ook niet voor jezelf.” Inmiddels zijn baasje en hond weer de oude.
De zon schijnt weer, net als die ochtend in september. Wim heeft vrede met wat er is gebeurd. “Ik krijg niet eens de kans om in mijn stoel te zitten en te denken: o, dat ongeluk. Nelson wil gewoon weer lopen, rennen, avonturen beleven. En dan ga je mee. Hupsakee, verder.”