“De overgang is gewoon een levensfase en daar moeten we iets mee”

Wendy twijfelde of ze wel mee moest werken aan dit artikel over de overgang. Maar als mentor en sparringpartner weet ze hoe waardevol het is om ervaringen te delen. “Ik zat op de bank en dacht: wat ben je toch een muppet. Nu heb je de kans om anderen te helpen. Doe het!” Maar liefst 80% van de vrouwen krijgt te maken met overgangsklachten. Ook mannen, al openbaren die zich vaak later en zijn ze subtieler. Veel vrouwen worstelen in stilte, omdat er nog altijd een hardnekkig taboe heerst en het vaak onduidelijk is dat hun klachten samenhangen met de overgang. “Ik dacht altijd dat het om opvliegers ging. Maar het uitte zich bij mij ook mentaal: ik ging enorm aan mezelf twijfelen.” Wendy weet hoe ondermijnend dat kan zijn. Ze piekerde en maalde, en probeerde het stemmetje te negeren dat zei dat ze zich aanstelde. Daarom wil ze de overgang bespreekbaar maken, vooral de invloed ervan op het welzijn en functioneren op het werk. “Als ik ergens werk, stop ik er mijn hart en ziel in,” zegt ze. Maar op een dag begon haar eigen energie weg te lekken. Ze werd elke nacht wakker — telkens om 03.20 uur — en haar lijf voelde stroef en onwennig. “Alsof mijn smeermiddel op was. Ik herkende mezelf niet meer. Wat voeg ik nou toe? Wie zit op mij te wachten?”

Deal with it

Als ze antwoorden zoekt, maakt Wendy altijd een lange wandeling door de Kop van Noord-Holland. “Ik had het gevoel dat ik in een achtbaan zat… en ik wist niet eens dat ik erin was gestapt.” Het malen hield niet op. Hoe meer ze erover nadacht, hoe minder oplossingen ze zag. Eén ding wist ze zeker: ze wilde absoluut niet uitvallen. Kon ze een dag minder in de week werken? “Natuurlijk! Maar dat wil ik helemaal niet. Ik heb al veel meegemaakt in mijn loopbaan en daardoor denk ik altijd dat ik nooit zal uitvallen. Maar juist dat kan een valkuil zijn.” Een webinar van haar arbeidsongeschiktheidsverzekeraar Movir over de overgang zette haar aan het denken. “Ik herkende zoveel symptomen: de onrust, het slechte slapen, stroefheid…” De overgang. Toch kreeg ze vanuit haar huisarts weinig steun. “Die zei letterlijk: deal with it. Neem maar een slaappil.” Maar dat wilde Wendy niet. Ze drong aan op een verwijzing naar een overgangskliniek. “En daar was het na vijf minuten duidelijk: een klassiek overgangspatroon.” Voor het eerst vielen de puzzelstukjes op hun plek. “Ik dacht altijd dat opvliegers een soort zweetaanvallen waren, maar ‘s nachts wakker worden kan óók een opvlieger zijn doordat je lichaam opwarmt en denkt dat het ochtend is. Ik kreeg een behandeling die voor mij goed uitpakte en sliep ineens weer normaal. Wat een opluchting.”

Wendy was zelf de puzzel

Hoewel Wendy weer beter sliep, bleef haar energie laag. En het malen stopte niet. Vragen over wie ze nog was, als vrouw, als professional. “Mijn lijf veranderde. Ik wist – verhip! – ik zit in een andere levensfase. Wat betekent dit voor mijn werk? Hoe kijken klanten naar mij?” Ze besloot zich in te schrijven voor een energiebalansprogramma via haar verzekeraar. “Misschien moest ik op dieet of meer sporten…” Toen ging de telefoon. Iemand van de preventiedesk van Movir: “Ik denk dat coaching gericht op jouw levensfase beter bij je past.” Wendy: “Dat vond ik zó goed meegedacht!” In de vier daaropvolgende gesprekken met een coach vielen alle puzzelstukjes op zijn plek. “Ik vroeg me af of mensen me nog wel serieus namen. Die onzekerheid vrat aan me. Voor fysieke klachten kun je ergens aankloppen, maar voor dit soort mentale dingen?” De gesprekken met haar coach maakten daarin het verschil. “Ik keek extreem kritisch naar mezelf, zonder compassie. Mijn coach hielp me dat af te pellen. Wat mij hielp, was accepteren dat mijn lijf verandert. Dat ik soms inderdaad de oudste in de ruimte ben. En dat dát ook iets brengt. Ik houd van puzzelen, maar gelukkig hoefde ik deze niet alleen te leggen.”

Ongeschikt voor geraniums

“Wat ik altijd bij een ander doe – even inchecken: hoe gaat het écht met je? – dat vergat ik bij mezelf,” zegt Wendy. Dankzij de coaching kon ze haar overgangsklachten in perspectief plaatsen. “Doordat ik minder piekerde, kwam er ruimte in mijn hoofd en kon ik me weer focussen. Ik voelde me lichter en vrijer. Meer mezelf. En dat is fijn, want klanten huren je niet alleen in om wat je kunt, maar ook om wie je bent.” Ze lacht. Wendy wil ondernemers vooral meegeven dat voor jezelf zorgen geen luxe is, maar een voorwaarde. “Wacht niet te lang met hulp zoeken. Dat geldt voor vrouwen en evengoed voor mannen. De overgang is gewoon een levensfase. En daar moeten we iets mee.” Misschien zei ze daarom tóch ja tegen dit interview. “Omdat anderen misschien hetzelfde voelen en omdat je er echt iets aan kunt doen zonder radicale ingrepen.” In andere culturen wordt de vrouw in deze levensfase juist gezien als iemand met levenservaring. Wendy herkent zich daar wel in. “Je mag jezelf opnieuw uitvinden. Het is geen tekortkoming, maar een kracht.” Over haar toekomst maakt ze zich geen zorgen. “Ik hoef niet te weten wat ik over een jaar doe, als ik maar kan blijven leren, werken en wandelen. Ik ben niet geschikt voor geraniums.”