“Ik ontdekte dat ik een rol was gaan spelen die niet bij me paste”

“Ik ben nooit iemand geweest die op de voorgrond wilde staan,” zegt Vincent zelfbewust. “Mijn kracht lag altijd achter de schermen. Zorgen dat anderen konden uitblinken.” Op zijn zolderkamer in Utrecht ontstond het idee om artsen te ondersteunen. “Ik wilde iets betekenen voor mensen en de samenleving.” Met zijn bureau hielp hij artsen om de kwaliteit van hun zorg te verbeteren: van richtlijnontwikkeling en het organiseren van audits in ziekenhuizen tot het schrijven van beleidsstukken. Wat begon als een samenwerking met één dermatoloog, groeide uit tot een bedrijf dat ruim zeventig procent van de medisch specialisten in Nederland ondersteunde. Vincent vond het fantastisch. “En ik zei op alles ja, want ik wilde altijd helpen.” Zijn hoofd zei dat het erbij hoorde, hij wilde per slot van rekening ondersteunen, maar toch begon er iets te knagen. “Ik draaide weken van zestig, zeventig uur.”

Het was overleven

Het hoogtepunt van Vincents bedrijf werd verstoord door de coronapandemie. Binnen een paar dagen viel alles stil. Vincent: “Geen toegang meer tot ziekenhuizen, geen audits, geen opdrachten. Maar wel 25 mensen die ik écht graag salaris wilde uitbetalen.” Hij schakelde alles in: NOW-regelingen, leningen, onderhandelingen met de bank – inclusief privégaranties. “Het was overleven.” En dat lukte wonderwel. Toen de opdrachten eindelijk weer op gang kwamen, kwam de volgende tegenslag. “Ik had gevochten voor het voortbestaan van mijn bedrijf. Ik stond constant onder emotionele hoogspanning. En toen we weer aan de slag mochten en geld konden verdienen, vertrok een aantal medewerkers. Dat raakte me dieper dan ik durfde toe te geven.” Vincent zit in de tuin en laat zijn blik over een sloot glijden. Hij slikt; de pijn zit er nog steeds. Het moeilijkste moment ontstond echter door iets anders: “Ik had mezelf al die tijd weggecijferd. Nu moest ik zelf mijn poot tussen de deur krijgen bij klanten, maar acquisitie past totaal niet bij mijn karakter. Ik kreeg er buikpijn van. Ik werd misselijk. Mijn lichaam begon te protesteren. Zó erg dat ik dacht: misschien heb ik wel iets ernstigs.”

Kanarie in de kolenmijn

Vincent probeerde zijn buikklachten te negeren, maar ook zijn nek verstijfde. “Achteraf waren de nekklachten mijn kanarie in de kolenmijn.” Hij ging een samenwerking aan met een partner. “Dan kan ik me focussen op de inhoud, dacht ik.” Maar de werkelijkheid bleek weerbarstiger. In plaats van verlichting kwam er juist extra druk bij, omdat hij zijn meerwaarde tegenover de nieuwe partner wilde bewijzen. “Ik moest laten zien dat we weer winst konden maken, dus trok ik het werk nóg dichter naar me toe.” Hij bleef taken als acquisitie, klantcontact en personeelszaken vervullen. Sterker nog, hij belandde in een rol die haaks stond op zijn karakter. Zijn functie dreef steeds verder af van de inhoudelijke adviseur die hij zestien jaar eerder was. “Ik begon te geloven dat ik niet langer deugde voor dit werk.” Hij was steeds vaker boos en chagrijnig. Toen zijn kinderen hem een doos vol lieve briefjes gaven, kon hij niet eens blij reageren. “Ik was volledig afgevlakt. Dat vind ik achteraf het heftigst. Op een ochtend ging de wekker en kon ik niet meer opstaan. Alles in mijn lijf blokkeerde. Ik was op.” Voor het eerst meldde hij zich ziek en belde zijn arbeidsongeschiktheidsverzekeraar. Het hielp dat Movir echt meedacht over zijn situatie. Bij mentale klachten kijkt Movir niet naar een standaardoplossing, maar naar wat bij iemand past om weer vooruit te komen. De uitkering en de begeleiding zijn maatwerk. “Ze vroegen of ik ook hulp wilde, naast de uitkering. Zo begon mijn  coachingstraject… en dat heeft me gered.”

Heilige momenten

Het klikte meteen tussen Vincent en zijn coach. “Ik had nog nooit meegemaakt dat iemand écht luistert.” Samen onderzochten ze zijn patronen. “In een paar sessies ontdekte ik dat ik een rol was gaan spelen die niet bij me paste. En ik zei altijd ja, terwijl mijn lijf nee schreeuwde.” Een simpele tip hielp: zeg niet direct ja of nee, maar vraag bedenktijd. “Zo kan ik reageren op een manier die wel bij me past.” Vincent heeft veel geleerd in de periode van zijn herstel. Het belangrijkste? “Dat ik dit nooit meer wil meemaken. Ik verkocht mijn bedrijf. Dat voelde als falen, maar ook als bevrijding. Voor het eerst zette ik mezelf op de eerste plaats. Ik wilde weer iets doen wat ik leuk vond en wat ik goed kan.” Sindsdien heeft Vincent vaste reflectiemomenten ingepland. “Elk half jaar kijk ik bewust terug: loop ik nog volgens mijn kompas? Zit ik nog op het pad dat bij me past?” Die momenten zijn heilig. “Ik plan het in mijn agenda als een concrete afspraak met mezelf. Anders gebeurt het niet.” Hij kijkt op met een glimlach: “Ik ben weer supergelukkig. Mijn vrouw zei laatst: dit is de man met wie ik getrouwd ben.” Hij organiseert dingen, spreekt af met vrienden, gaat naar concerten en bezoekt escaperooms. “Ik heb mijn energie terug. Het voelt alsof ik mezelf heb teruggevonden. En ik ben nog lang niet klaar.”